Czy szczepienie przeciwko ospie wietrznej chroni przed półpaścem?

Portal „Medycyna Praktyczna” w grudniu opublikował streszczenie artykułu opisującego trwające 12 lat badanie obserwacyjne, w którym analizą objęto ponad 6 milionów dzieci, w tym połowa była szczepiona przeciwko ospie wietrznej, a połowa – nie.

Okazało się, że w okresie 12 lat realizacji programu powszechnych szczepień przeciwko ospie wietrznej zapadalność na półpasiec w całej populacji dzieci objętej badaniem zmniejszyła się aż o 72 proc., przy czym spadek zanotowano zarówno w grupie dzieci szczepionych, jak i nieszczepionych. Niemniej jednak przypadków półpaśca u dzieci szczepionych było znacznie mniej niż u dzieci nieszczepionych.

Z czego wynikał spadek występowania półpaśca u dzieci nieszczepionych? Była efektem tzw. odporności populacyjnej – szczepienia doprowadziły do znacznego ograniczenia występowania wirusa w całej populacji.

Co to jest ospa wietrzna

Ospa wietrzna jest bardzo zaraźliwą chorobą. Wirus przenosi się drogą kropelkową, przez kontakt bezpośredni z chorym oraz – w przypadku zakażonych tym patogenem kobiet w ciąży – przez łożysko. Okres wylęgania wynosi około 10-21 dni.

Chory zaczyna zarażać otoczenie na ok. 2 dni przed wystąpieniem charakterystycznej, swędzącej wysypki. Zaraźliwość utrzymuje się aż do wyschnięcia (czyli pokrycia strupami) pęcherzyków. Co ciekawe, dzieci zarażone ospą w łonie matki, nie stwarzają ryzyka zarażenia innych osób.

Z uwagi na wysoką zaraźliwość ospy, zaleca się izolację osoby chorej przez cały okres choroby.

Wirus w postaci utajonej przechowuje się w organizmach osób, które chorowały na ospę wietrzną. W sytuacji obniżenia odporności może zaatakować ponownie – tym razem wywołując półpasiec. Zakaźność tej choroby jest znacznie mniejsza niż ospy i następuje przez kontakt z pęcherzykami. Niemniej jednak zaleca się także izolację chorych na półpasiec i przykrywanie pęcherzyków ubraniem.